ضیافت و مهمانی دو طرف دارد: یکی مهمان می شود، دیگری میزبان است. یکی بر سر سفره دیگری می نشیند و طعام می خورد، دیگری سفره می گسترد و اطعام می کند. لذت یکی در غذا خوردن است، و دیگری در طعام دادن. در ادامه مطلب احادیثی زیبا از مهمان نوازی ارایه خواهد شد با ما همراه باشید.
در فرهنگ دینی ما، مهمان حبیب خدا و مایه برکت است، هدیه ای از سوی پروردگار و عامل افزایش رزق و سبب آمرزش گناهان صاحبخانه و سبب نزول مغفرت الهی است.
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
لایُضیفُ الضَّیفَ الاّ کُلُّ مُؤمنٍ.
هر مؤمنی باید که مهماندوست و مهمان‌نواز باشد. (مستدرک، ج 16، ص 257)
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
لاخَیرَ فی مَن لایُضیفُ.
کسی که مهمان دعوت نمی‌کند (مهمانی نمی‌کند) خیر و امیدی در وجود او نیست. (المحجّه‌البَیضاء، ج 3، ص 32)
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
إنَّ مِنَ السُّنَّهِ أَن یَخرُجَ الرّجُلُ مَعَ ضَیفِه الی بابِ الدّار.
سُنت و آداب اسلامی در آن است که میزبان، مهمان خود را تا درب خانه مشایعت نماید. (شهاب‌الأخبار، ص 374)
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
الضَّیفُ یَنزِلُ بِرِزقِهِ وَ یَرتَحِلُ بِذُنوبِ أهلِ البَیتِ.
مهمان با روزی خود (بر میزبان) وارد می‌شود و با گناهان (آمرزیده) اهل خانه خارج می‌گردد. (مستدرک، ج 16، ص 258)
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
کُلُّ بَیتٍ لایَدخُلُ فیهِ‌الضَّیفُ لایَدخُلُه الملآئِکهُ.
هر خانه‌ای که در آن مهمان وارد نشود فرشتگان (هم) در آن خانه وارد نمی‌شود. (مستدرک، ج 16، ص 258)
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
الضَّیفُ اذا دَخَلَ بَیتَ المُؤمِنِ دَخَلَ مَعَهُ اَلفُ بَرکَهٍ وَ الفُ رحمهٍ وَ یَکْتُبُ اللهُ لِصاحِبِ المَنزِل بِکُلّ لُقمَهٍ یأکُلُها الضَّیفُ حَجهً و عُمرهً.
مهمان هنگامی که وارد خانه مؤمن می‌شود هزار برکت و هزار رحمت به همراه خود دارد و خداوند به تعداد هر لقمه که مهمان تناول می‌کند یک حج و یک عمره برای صاحب خانه می‌نویسد! (لئالی‌الاخبار، ج 3، ص 66)
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
مَن مَشی اِلی طعامٍ لَم یُدْعَ اِلیهِ فَقَد دَخَل سارِقاً وَ خَرجَ مُغیراً!
کسی که به سفره‌ای برود که بدان دعوت نشده، او در حقیقت به عنوان یک سارق به آنجا وارد شده و یک غارتگر از آنجا بیرون می‌رود! (شهاب‌الاخبار، ص 224)
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
اِذا جاءکَ ضَیفٌ فَاعْلَمْ أَنّ الله قَدمَنَّ عَلَیکَ اِذبَعَثَهُ اِلیکَ لِیَغِفِرَ لَکَ ذَنبکَ.
وقتی مهمان بر تو وارد می‌شود این را بدان که خدا بر تو منّت نهاده که تو را میزبان او قرار داده تا بدین‌وسیله گناهانت را بیامرزد. (لئالی‌الاخبار، ج 3، ص 66)
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
مَن دَعاکُم فَأَجیبُوه.
اگر کسی شما را به مهمانی دعوت کرد، دعوت او را اجابت کنید. (مواعظ عددیه، ص 7)
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
مَن لَم یُجبِ الدَّعوَهَ فَقَد عَصَی اللهَ و رسولَه.
اگر کسی دعوت مهمانی را اجابت نکند، در حقیقت، او خدا و رسولش صلی‌الله علیه و آله و سلم را معصیت کرده است. (بحار، ج 75، ص 448)
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
إنَّ الضَّیفَ اِذا جاءَ فَنَزَلَ عَلَی القَومِ جاءَ بِرِزقِه مَعَهُ مِن السَّماء فاذا أکَلَ غَفَراللهُ لَهُمْ بِنِزولِهِ عِلیهِم.
زمانی که مهمان بر قومی وارد شود با روزی آسمانی و مقدّر خود وارد می‌شود و هنگامی که غذا را تناول کرد خداوند همه آنها را به پاس نزول او مشمول غفران و آمرزش خود قرار می‌دهد. (وسائل، ج 16، ص 557)
رسول اکرم صلى الله علیه و آله :
مَن کانَ یُؤمِنُ بِاللّه و َالیَومِ الآخِرِ فَلیُکرِم ضَیفَهُ؛
هر کس به خدا و روز قیامت ایمان دارد،باید میهمانش را گرامى دارد.
کافى(ط-الاسلامیه) ج6، ص285، ح1
رسول اکرم صلى الله علیه و آله :
اَلضَّیفُ یَنزِلُ بِرِزقِهِ وَ یَرتَحِلُ بِذُنوبِ أَهلِ البَیتِ؛
میهمان، روزى خود را مى آورد و گناهان اهل خانه را مى برد.
جامع الاخبار(شعیری) ص 136 - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 72، ص461، ح14
رسول اکرم صلى الله علیه و آله :
کُلُّ بَیْتٍ لَا یَدْخُلُ فِیهِ الضَّیْفُ لَا یَدْخُلُهُ الْمَلَائِکَه
هر خانه اى که میهمان بر آن وارد نشود، فرشتگان واردش نمى شوند.
جامع الأخبار(شعیری) ص 136
رسول اکرم صلى الله علیه و آله :
لا یَتَکَلَّفَنَّ أَحَدٌ لِضَیفِهِ مالا یَقدِرُ؛
هیچ کس نباید بیش از توانش خود را براى میهمان به زحمت اندازد.
نهج الفصاحه ص 679 ، ح 2520
قال رسول الله (صلی‌الله علیه و آله و سلم): الضَّیفُ اذا دَخَلَ بَیتَ المُؤمِنِ دَخَلَ مَعَهُ اَلفُ بَرکَهٍ وَ الفُ رحمهٍ وَ یَکْتُبُ اللهُ لِصاحِبِ المَنزِل بِکُلّ لُقمَهٍ یأکُلُها الضَّیفُ حَجهً و عُمرهً.
مهمان هنگامی که وارد خانه مؤمن می‌شود هزار برکت و هزار رحمت به همراه خود دارد و خداوند به تعداد هر لقمه که مهمان تناول می‌کند یک حج و یک عمره برای صاحب خانه می‌نویسد!
لئالی‌الاخبار، ج 3، ص 66.
قال رسول الله (صلی‌الله علیه و آله و سلم): اِذا جاءکَ ضَیفٌ فَاعْلَمْ أَنّ الله قَدمَنَّ عَلَیکَ اِذبَعَثَهُ اِلیکَ لِیَغِفِرَ لَکَ ذَنبکَ.
وقتی مهمان بر تو وارد می‌شود این را بدان که خدا بر تو منّت نهاده که تو را میزبان او قرار داده تا بدین‌وسیله گناهانت را بیامرزد.
لئالی‌الاخبار، ج 3، ص 66.
قال رسول الله (صلی‌الله علیه و آله و سلم): : إنَّ الضَّیفَ اِذا جاءَ فَنَزَلَ عَلَی القَومِ جاءَ بِرِزقِه مَعَهُ مِن السَّماء فاذا أکَلَ غَفَراللهُ لَهُمْ بِنِزولِهِ عِلیهِم.
زمانی که مهمان بر قومی وارد شود با روزی آسمانی و مقدّر خود وارد می‌شود و هنگامی که غذا را تناول کرد خداوند همه آنها را به پاس نزول او مشمول غفران و آمرزش خود قرار می‌دهد.
وسائل، ج 16، ص 557.
رسول اکرم صلى الله علیه و آله :
کَفى بِالمَرءِ إثما أن یَستَقِلَّ ما یُقَرِّبُ إلى إخوانِهِ و کَفى بِالقَومِ إثما أن یَستَقِلُّوا ما یَقرُبُ بِهِ إلَیهِم أخُوهُم؛
انسان را همین گناه بس، که آنچه را که تقدیم برادران میهمان خود مى کند کم شمارد و میهمان را همین گناه بس، که آنچه را که میزبانشان براى آنها فراهم مى کند کم شمارند.
محاسن ص414، ح165
رسول اکرم صلى الله علیه و آله :
لا تَزالُ اُمَّتى بِخَیرٍ ما تَحابّوا و َاَقامُوا الصَّلاهَ و َآتَوُا الزَکاهَ و َقَروا الضَّیفَ... ؛
امّتم همواره در خیر و خوبى اند تا وقتى که یکدیگر را دوست بدارند، نماز را برپا دارند، زکات بدهند و میهمان را گرامى بدارند...
امالى(طوسى) ص 647 ، ح 1340
رسول اکرم صلى الله علیه و آله :
اَلضَّیفُ یُلطَفُ لَیلَتَینِ، فَإذا کانَت لَیلَهَ الثالِثَهُ فَهُوَ مِن أَهلِ البَیتِ یَکُلُ ما أَدرَکَ؛
میهمان تا دو شب پذیرایى مى شود، از شب سوم جزو اهل خانه به شمار مى آید و هر چه رسید بخورد.
کافى(ط-الاسلامیه) ج6، ص283، ح1
رسول اکرم صلى الله علیه و آله :
اِنَّ مِن حَقِ الضَّیفِ اَن یُکرَم وَ اَن یُعِدَّ لَهُ الخِلال؛
از حقوق میهمان است که میزبان او را احترام کند و برایش خلال دندان فراهم نماید.
کافى(ط-الاسلامیه) ج 6، ص 285، ح 3
قال علیّ أمیرالمؤمنین (علیه‌السلام): قوُتُ الأَجسادِ اَلطّعامُ وَ قوُتُ الأَرواحِ اَلاِطعامُ!
غذای بدن، طعام خوردن است و غذای روح اطعام دادن!
بحارالأنوار، ج 75، ص 456.
امام على علیه السلام :
رَأَى أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ حَزِیناً فَقِیلَ لَهُ مِمَّ حُزْنُکَ قَالَ لِسَبْعٍ أَتَتْ لَمْ یَضِفْ إِلَیْنَا ضَیْف
[روزى] امام على علیه السلام غمگین دیده شد علت را از ایشان جویا شدند. فرمودند: چون هفت روز است که میهمانى بر ما وارد نشده است.
مناقب آل ابى طالب(ابن شهر آشوب) ج 2 ، ص 73
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
من أَنفَقَ علَی‌الضَّیفِ دِرِهماً فَکأَنَّما أَنفَقَ اَلفَ اَلفِ دینارٍ فی سَبیل‌الله!
کسی که یک درهم (واحد پول نقره) صرف مهمان خود کند گویا یک میلیون دینار (طلا) در راه خدا انفاق کرده است! (لئالی‌الاخبار، ج 3، ص 66)
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
وَ بَکی علیه السلامُ یَوماً. فقیل لَهُ ما یُبکیکَ؟ قال «لَم یَأتِنی ضَیفٌ مُنذُ سَبعهِ اَیّامٍ! أخافُ أَنْ یکونَ اللهُ أهاننی؟»
یک روز حضرت امیر(ع) گریه می‌کردند. از ایشان علت را جویا شدند. فرمود: امروز هفت روز است که مهمان بر من وارد نشده! خوف آن را دارم که خداوند عنایتش را از من سلب کرده باشد؟ (جامع‌السعادات، ج 2، ص 150)
قال علیّ أمیرالمؤمنین (علیه‌السلام): اَکرِمْ ضَیْفَکَ وَ اِن کانَ حقیراً وَ قُم عَن مَجلِسِکَ لِأِبیکَ وَ مُعَلِّمِکَ و إنْ کُنتَ امیراً.
مهمانت را گرامی بدار هر چند (به نظرت) حقیر و کوچک باشد و به احترام پدر و استادت از جا برخیز هر چند خود حاکم و فرمانروا باشی.
فهرست غرر، ص 211.
قال علیّ أمیرالمؤمنین (علیه‌السلام): مَن اَکرَمَ الضَّیفَ فَکَأَنّما اَکرَمَ سَبعینَ نبیاً!
کسی که مهمان را بزرگداشت و گرامی بدارد گویا هفتاد پیغمبر را گرامی داشته است!
لئالی‌الأخبار، ج 3، ص 66.
قال علیّ أمیرالمؤمنین (علیه‌السلام): مَن اکرمَ ضَیفَهُ فَهُوَ مَعی و مَعَ اِبراهیمَ(علیهماالسلام) فی‌الجَنّه.
کسی که مهمان خود را گرامی بدارد جای او در بهشت در کنار من و ابراهیم پیغمبر (علیهماالسلام) خواهد بود.
لئالی‌الأخبار، ج 3، ص 66.
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
قوُتُ الأَجسادِ اَلطّعامُ وَ قوُتُ الأَرواحِ اَلاِطعامُ!
غذای بدن، طعام خوردن است و غذای روح اطعام دادن! (بحار، ج 75، ص 456)
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
مَن اکرمَ ضَیفَهُ فَهُوَ مَعی و مَعَ اِبراهیمَ(ع) فی‌الجَنّه.
کسی که مهمان خود را گرامی بدارد جای او در بهشت در کنار من و ابراهیم پیغمبر(ع) خواهد بود. (لئالی‌الأخبار، ج 3، ص 66)
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
اَکرِمْ ضَیْفَکَ وَ اِن کانَ حقیراً وَ قُم عَن مَجلِسِکَ لِأِبیکَ وَ مُعَلِّمِکَ و إنْ کُنتَ امیراً.
مهمانت را گرامی بدار هر چند (به نظرت) حقیر و کوچک باشد و به احترام پدر و استادت از جا برخیز هر چند خود حاکم و فرمانروا باشی. (فهرست غرر، ص 211)
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
الضّیفُ دَلیلُ الجَنّهِ وَ مَن لَمْ یُکرِمِ الضَّیفَ فَلیسَ مِنّی.
مهمان، راهنما به سوی بهشت است. هر کس مهمان را حرمت و گرامی ندارد او پیرو من نیست. (لئالی‌الاخبار، ج 3، ص 66)
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
اَلله اَلله فی‌الضَّیف، لایَنصَرِفَنَّ اِلاّ شاکِراً لَکُم.
خدا را ! خدا را ! در نظر بگیرید و حُرمت مهمان را رعایت کنید! مهمان جز اینکه خشنود و سپاسگزار شما باشد نباید از نزد شما خارج شود. (مستدرک، ج 16، ص 241)
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
مَن اَکرَمَ الضَّیفَ فَکَأَنّما اَکرَمَ سَبعینَ نبیاً!
کسی که مهمان را بزرگداشت و گرامی بدارد گویا هفتاد پیغمبر را گرامی داشته است! (لئالی‌الأخبار، ج 3، ص 66)
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
ما مِن مُؤمِنٍ یَسمَعُ بِهَمسِ الضَّیفِ و فَرِحَ بِذلِکَ غُفرِتْ لَهُ خَطایاهُ وَ إن کانت مُطبَقَهً بَینَ السَّماءِ والاَرض!
هر مؤمنی که با شنیدن صدای همهه (ورودی) مهمان احساس خوشحالی کند، گناهان او هر چند به فاصله زمین تا آسمان باشد آمرزیده می‌گردد! (جامع‌السعادات، ج 2، ص 150)
«مول امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
ثلاثٌ لایُستُحیی مِنهُنَّ: خِدمهُ الرَّجُلِ الضَّیفَ، وَ قِیامُهُ عَن مجلِسهِ لِأَبیهِ و مُعَلِّمِهِ، و طَلَبُ الحَقِّ وَ إن قَلَّ.
سه چیز است که در آن شرم و حیا ندارد: میزبان (هر کس که باشد) شخصاً از مهمان خود پذیرایی کند، در برابر پدر و استاد خود به پا خیزد و دیگر حق خود را هرچند کم و اندک باشد بستاند. (مستدرک، ج 16، ص 260)
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
ما مِن مُؤمِنٍ یُحِبُّ الضَّیفَ اِلاّ وَ یَقومُ مِن قَبرِهِ و وَجُهُه کَالقَمَرِ لَیلَهَ البَدرِ.
هر مؤمن مهماندوست، (در روز قیامت) با چهره درخشان همانند ماه تابان از قبر خود خارج می‌گردد. (لئالی‌الاخبار، ج 3، ص 66)
امام سجاد(ع):
مِن نمامِ المُرُوَّهِ خِدمَهُ الرّجُلِ ضَیفَهُ.
خدمت کردن به مهمان نشانه کمال فتوّت و جوانمردی میزبان است. (احقاق‌الحق، ج 12، ص 108)
«امام محمدباقر(علیه‌السلام)»:
مِنَ الجَفاء اِستخدامُ الضَّیفِ.
به کار گرفتن مهمان، نشانه بی‌مهری و جفاکاری به مهمان است. (جامع‌السعادت، ج 2، ص 153)
«امام محمدباقر(علیه‌السلام)»:
اذا دَخَل اَحَدُکُم علی اَخیه فی رَحْلِهِ فَلیَقعُدْ حَیثُ یأَمُرُصاحِبُ الرَّحْلِ فَاِنّ صاحبَ الرَّحْلِ أَعرَفُ بِعَورَهِ بَیتِهِ مِن الدّاخِلِ عَلَیه.
(از آداب مهمانی) هر وقت که بر برادر دینی خود مهمان شدید هر جا که به شما تعارف کرد همانجا بنشینید، زیرا صاحبخانه بهتر از افراد غریبه از اوضاع داخلی خود باخبر است. (بحار، 75، ص 451)
«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:
مَن أَشبَعَ مُؤمِناً وَجَبَتْ لَهُ الجَنَّهُ.
کسی که یک مؤمن را سیر کند بهشت برای او واجب می‌شود. (جامع‌السعادات، ج 2، ص 151)
قال الصادق (علیه‌السلام): اذا اَتاکَ اَخوکَ فَآتِهِ بِما عِنَدکَ وَ اِذا دَعَوتَهُ فَتَکلَّفْ لَهُ.
اگر برادر دینی تو (بی‌دعوت) بر تو وارد شد آنچه در منزل داری از او پذیرایی کن و اگر با دعوت قبلی به نزد تو آمد برایش تهیه ببین.
جواهر‌الکلام، ج 36، ص 475.
قال الصادق (علیه‌السلام): إنَّ الجَوادَ کُلَّ الجوادِ مَنْ بَذَلَ ما عِندَهُ.
کمال سخاوت و جوانمردی در آن است که میزبان آنچه از وسائل پذیرایی در اختیار دارد از مهمان خود دریغ ننماید.
بحارالأنوار، ج 75، ص 655
«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:
عَلَیکَ بِالمَساکینِ فَأَشِبعْهُم.
به داد فقرا و بیچارگان برس، شکم آنها را سیر کن و از گرسنگی برهان. (بحار، ج 75، ص 456).
«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:
تُعرَفُ مَودَّهُ الرَّجُلِ لِأَخیهِ بِأَکلِهِ مِن طعامِه.
میزان علاقه شخص به برادر دینی خود از خوردن طعام او معلوم می‌گردد. (بحار، ج 75، ص 449)
«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:
أَضَفْ بِطعامِکَ وَ شرابِکَ مَن تُحِبُّهُ فی‌اللهِ تعالی.
آن کسی که او را به خاطر خدای متعال دوست می‌داری در خورد و خوراکت مهمان و شریکش کن. (بحار، ج 75، ص 461)
«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:
إنَّ الجَوادَ کُلَّ الجوادِ مَنْ بَذَلَ ما عِندَهُ.
کمال سخاوت و جوانمردی در آن است که میزبان آنچه از وسائل پذیرایی در اختیار دارد از مهمان خود دریغ ننماید. (بحار، ج 75، ص 655)
قال الصادق (علیه‌السلام): مَن أَشبَعَ مُؤمِناً وَجَبَتْ لَهُ الجَنَّهُ.
کسی که یک مؤمن را سیر کند بهشت برای او واجب می‌شود.
جامع‌السعادات، ج 2، ص 151.
قال الصادق (علیه‌السلام): عَلَیکَ بِالمَساکینِ فَأَشِبعْهُم.
به داد فقرا و بیچارگان برس، شکم آنها را سیر کن و از گرسنگی برهان.
بحارالأنوار، ج 75، ص 4
«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:
مِنَ الجَفاءٍ أَنْ یُدعَی الرّجُلُ اِلی طَعامٍ فَلایُجیبُ اَویُجیبُ فَلا یَأْکُلُ.
کسی که او را به مهمانی دعوت کنند و او اجابت نکند و یا اگر اجابت کرد از غذای میزبان نخورد این نشانه بی‌مهری و جفاکاری او است. (بحار، ج 74، ص 174)
«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:
مَن اَکَلَ طعاماً لَم یُدْعَ اِلَیهِ فَکَأَنَّما أَکَلَ قِطعهً مِن نارٍ!
کسی که غذایی که بدان دعوت نشده بخورد گویا پاره‌ای از آتش را خورده است! (جواهر‌الکلام، ج 36، ص 469)
«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:
اذا اَتاکَ اَخوکَ فَآتِهِ بِما عِنَدکَ وَ اِذا دَعَوتَهُ فَتَکلَّفْ لَهُ.
اگر برادر دینی تو (بی‌دعوت) بر تو وارد شد آنچه در منزل داری از او پذیرایی کن و اگر با دعوت قبلی به نزد تو آمد برایش تهیه ببین. (جواهر‌الکلام، ج 36، ص 475)
امام موسی‌بن‌جعفر(ع):
اِنَّ رَسولَ اللهِ کانَ اِذا اَتاهُ الضَّیفُ أکَل مَعَهُ و لَم یَرفَعْ یَدَهُ مِن الخِوانِ حتّی یَرفَعَ الضَّیفُ.
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله و سلم هرگاه مهمان بر ایشان وارد می‌شد حضرت شخصاً با او هم غذا می‌شدند و تا زمانی که مهمان هنوز دست از غذا برنداشته حضرت دست از غذا نمی‌کشیدند. (وسائل، ج 16، ص 559)
«امام موسی بن جعفر(علیه‌السلام)»:
نَهی رسولُ اللهِ(ص) عَن طعامِ وَلیمَهٍ یُخَصُّ بَهَا الأَغنیاءُ وَ یُترَکُ الفُقراءُ.
پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم از غذا خوردن در ولیمه‌ای که اختصاص به اغنیا داشته و فقرا بدان دعوت نشده‌اند نهی فرموده است. (المحجّه‌البَیضاء، ج 3، ص 37)
امام کاظم علیه السلام :
اِنَّ رَسولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله کانَ اِذا اَتاهُ الضَّیْفُ اَکَلَ مَعَهُ وَ لَمْ یَرْفَعْ یَدَهُ مِنَ الْخِوانِ حَتّى یَرْفَعَ الضَّیْفُ یَدَهُ؛
رسول خدا صلی الله علیه و آله هرگاه میهمان داشتند، با او غذا مى خوردند و دست از سفره و غذا نمى کشیدند، تا آنکه میهمان دست از غذا خوردن بکشد.
کافى(ط-الاسلامیه) ج 6، ص 286 ، ح 4
«امام رضا(علیه‌السلام)»:
اَلسَّخِیُّ یأکُلُ مِن طعامِ النّاسِ لِیأَکُلُوا مِن طَعامِه.
آدم سخاوتمند از طعام مردم می‌خورد (دعوت را اجابت می‌کند) تا مردم نیز از طعام او بخورند (بحار، ج 75، ص 446)
«امام رضا(علیه‌السلام)»:
الضِیافَهُ ثلاثهُ اَیّامٍ وَ لَیالیهِنَّ، فما فوقَ ذلک فَهُوَ صَدَقَه.
حدّ ضیافت و مهمانی تا سه شبانه‌روز است. بیشتر از آن، دیگر تصدّق و احسان خواهد بود. (بحار، ج 75، ص 460)
«امام رضا علیه‌السلام»:
البَخیلُ لایأکُلُ مِن طعَامِ النّاسِ لِئَلاّ یأکُلوا مِن طَعاِمِهِ.
آدم بخیل از غذای مردم نمی‌خورد تا مردم هم از غذای او نخورند. (بحارف ج 75، ص 446)
امام رضا علیه السلام:
تزاوَرُوا تَحـابـّوا و تَصـافَحُـوا و لا تَحـاشَمُـوا
به دیدن یکدیگر روید تا یکدیگر را دوست داشته باشید و دست یکدیگر را بفشارید و به هم خشم نگیرید.
بحارالانوار(ط-بیروت) ج 75 ، ص 347
